Dlaczego Kozacy masowo przyłączyli się do sił Bogdana Chmielnickiego
Powstanie Kozaków w latach 1648-49 było niezwykle brutalnym wydarzeniem w historii ludności żydowskiej na Ukrainie. Zniszczone zostały setki gmin, a wielu Żydów zginęło. Pomimo wysiłków wojsk polskich, bunt trwał nadal. W rzeczywistości był on wynikiem wysiłków jednej osoby, Bogdana Chmielnickiego. Był on synem drobnego urzędnika ziemskiego z niższej arystokracji. Jego celem było zerwanie kontroli króla polskiego i stworzenie wolnego państwa ukraińskiego. Mimo, że powstanie nie zakończyło się zwycięstwem, odcisnęło niezatarte piętno na historii ukraińskiej społeczności żydowskiej.
Bogdan Chmielnicki był odważnym i charyzmatycznym przywódcą. Jego kampania przeciwko polskim władcom była sukcesem przez dwa lub trzy lata. Jednak jego kontrola nad buntem była bardzo ograniczona. Nawet hetmani w wojskach kozackich nie byli w jego rękach. To czyniło go bezbronnym wobec ambicji polskich władców.
Rząd polski był podejrzliwy wobec Chmielnickiego. Podejrzewano go również o spiskowanie z Tatarami tureckimi i krymskimi. To podczas jego kampanii wojskowych zaszczepiono w świadomości ludu pojęcie autonomii. W efekcie zapomniano o przysiędze, którą szlachta składała w celu ochrony Żydów. Jednymi z najbardziej brutalnych przywódców kozackich byli Krivonos i Morozenko.
Podczas gdy większość Żydów nie przyłączyła się do kozackiej rebelii, niektóre społeczności żydowskie przyłączyły się. Na początku powstania wielu Żydów było zatrudnionych jako administratorzy majątków. Odgrywali oni ważną rolę w rozwoju miast i wsi. Większość polskich właścicieli ziemskich była rzymskimi katolikami i obawiała się Żydów, ponieważ postrzegała ich jako zagrożenie.
Polskie władze próbowały powstrzymać powstanie, wysyłając swoje oddziały wojskowe w celu podporządkowania sobie Kozaków. Ale przywództwo Chmielnickiego było zbyt charyzmatyczne, aby mogło być kontrolowane przez starszych oficerów. Zamiast tego Chmielnicki szukał poparcia wśród Tatarów krymskich. Zdobywając ich poparcie, udało mu się wygrać kilka bitew. Co więcej, hordy Chmielnickiego były w stanie przeniknąć do unii polsko-ukraińskiej. Mimo to Kozacy nie byli gotowi porzucić swojej ojczyzny.
Społeczność żydowska na Ukrainie bardzo aktywnie włączyła się w kolonizację stepów. Kiedy w 1652 r. wybuchła epidemia cholery, ludność żydowska została wyniszczona. Po wybuchu epidemii wiele polsko-żydowskich gmin zostało zniszczonych. Niektóre zostały całkowicie wymazane, a inne przeniosły się na wschód, do Rosji. Wielu Żydów uciekło na Litwę. Żydzi ci zostali zmuszeni do przejścia na chrześcijaństwo.
W regionie miały miejsce liczne inne masakry. Do najbardziej znanych wydarzeń należało zniszczenie żydowskiej synagogi w Niemirowie, które doprowadziło do rzezi ponad 6000 osób. Po tej masakrze nastąpiły podobne okrucieństwa w Ostrogu i Zamoszu. Wielu wybitnych ówczesnych rabinów napisało elegie dla ofiar kozackiej masakry.
W 1652 roku epidemia cholery ogarnęła cały kraj. Choć epidemia minęła, spowodowała znaczne zniszczenia na terenach Ukrainy i Rusi. Następująca po niej epidemia cholery była poważnym ciosem dla ludności cywilnej. Większość ofiar stanowili żydowscy pracownicy polskich właścicieli ziemskich.