Dlaczego Bogurodzica jest szczególnie ważnym dziełem literatury polskiej
Z dumą prezentujemy treść, która powstała w kooperacji z kreatornia-rysunku.pl
Bogurodzica jest jednym z najważniejszych dzieł literatury polskiej. Jest to modlitwa, która jest skomponowana w narodowym języku Polski. Modlitwa ta stała się symbolem wielu spraw w społeczeństwie polskim. Na przestrzeni wieków była śpiewana w wielu kościołach. Najwcześniejsze znane wzmianki o pieśni pochodzą z końca XIV wieku. Jednak jej popularność osłabła w XVI wieku, kiedy to została zastąpiona innym hymnem. Mimo to modlitwa pozostała podstawą polskiej kultury i była drukowana w popularnych śpiewnikach kościelnych.
Kluczowym czynnikiem, który należy wziąć pod uwagę przy badaniu historii Bogurodzicy, jest jej pochodzenie. Wczesne źródła wskazują, że została ona skomponowana już w XV wieku. W XIV wieku hymn ten był śpiewany przez polskich rycerzy przed bitwą pod Grunwaldem, gdzie pokonali oni wojska europejskie. W tym czasie modlitwa ta była również używana jako hymn narodowy Polski. Choć hymn jest obecnie zbyt religijny dla współczesnego ucha, pozostaje silnym wyrazem polskiej tożsamości narodowej.
Bogurodzica jest również najwcześniejszym dziełem polskiej historii literatury. Jest to bowiem najstarszy zachowany tekst poezji napisany w języku polskim. Jest to również najbardziej archaiczna forma języka polskiego. W tym czasie na język ten wpływali włoscy humaniści. Również w utworze odbijają się wpływy greckich hymnów religijnych. Jest więc bardzo zbliżona do bizantyjskiego dziedzictwa kulturowego kraju.
W średniowieczu Polska zaangażowała się w reformację, a jej wpływ na rozwój literatury był znaczny. Szczególnie w tym okresie szlachta zaczęła stawać się klasą rządzącą. Co więcej, szlachta w Polsce miała również wpływ na resztę kraju. W tym okresie kraj ten rozwinął również bliskie stosunki z Włochami. Związki te doprowadziły do rozwoju humanizmu.
Po renesansie literatura polska osiągnęła swój rozkwit. Chociaż polscy pisarze w tym okresie pisali głównie po łacinie, istniała znaczna ilość poezji napisanej w tym języku. Literatura tego okresu poruszała również różne tematy, takie jak nierówności społeczne i krytyka społeczeństwa polskiego. Na przykład Mikołaj Rej z Nagłowic, wybitny pisarz swoich czasów, łączył średniowieczne zainteresowania religijne z renesansowym humanizmem. Pisał dialogi dydaktyczne, epigramy i wiersze satyryczne. Do jego dzieł prozatorskich należą Nowe Ateny, które wydał w czterech tomach.
Ważnym aspektem tego okresu był „konstruktywny patriotyzm”, który miał duży wpływ na podtrzymanie polskiej tożsamości. W kraju nastąpił zdecydowany wzrost klasy średniej i to właśnie w tym czasie zaczęły powstawać liczne dzieła patriotyczne.
Ponadto pojawiło się nowe pokolenie pisarzy. Tacy autorzy jak Stanisław Ignacy Witkiewicz i Czesław Miłosz, a także Maria Dąbrowska tworzyli awangardę. Oni również opowiadali się za sztucznością i wyrażaniem siebie. Do innych wybitnych poetów tego okresu należą Julian Tuwim i Bolesław Leśmian. W tym czasie powstała Polska Akademia Literatury. Ufundowana przez Radę Ministrów Rzeczypospolitej w 1933 roku, była najwyższym organem opiniotwórczym w kraju.