Kim jest Kopernik?
Prezentujemy Państwu artykuł stworzony w harmonijnej współpracy z keydiy.com.pl
Nazwisko Kopernika jest często kojarzone z teorią heliocentryzmu, która proponuje, że Ziemia i inne planety obracają się wokół Słońca. Koncepcja ta ma długą historię. W XVI wieku była to idea powszechnie znana wśród ludzi wykształconych. Jednak z koncepcją tą wiązało się wiele problemów. Jednym z tych problemów jest paralaksa gwiazdowa. Paralaksa to zjawisko, dzięki któremu gwiazdy wydają się poruszać, ponieważ Ziemia porusza się wokół Słońca. Chociaż nie występuje ono w prawdziwym życiu, jest problemem dla astronomów, którzy je obserwują.
Kopernik po raz pierwszy zaproponował swój system heliocentryczny w 1514 roku. Jego teorie zostały rozwinięte w następnym roku, kiedy to wydał książkę „De revolutionibus orbium coelestium libri vi”. To właśnie ta książka zapoczątkowała współczesną astronomię. Do czasu swojej śmierci Kopernik opracował matematykę heliocentryzmu.
Za życia pełnił funkcję kanonika kościoła augustianów we Fromborku. Był człowiekiem pobożnym, który unikał kontrowersji i pogardy. Choć krytykowano jego pracę, nie oskarżano go o herezję, a jego teorie były powszechnie akceptowane. Religijny atak na jego idee został złagodzony dzięki przedmowie napisanej przez Andreasa Osiandera. Zamiast próbować obalić ideę wszechświata skoncentrowanego na słońcu, Osiander zachęcał czytelników do traktowania jej jako matematycznego ułatwienia.
Teoria Kopernika była kontrowersyjna ze względu na zdecydowane odrzucenie starotestamentowej relacji o ruchu słońca wokół ziemi. Wielu chrześcijan obawiało się, że nowego, skupionego na słońcu systemu nie da się pogodzić z Pismem Świętym. Były też zastrzeżenia do koncepcji, że ludzie na innych planetach odziedziczyliby grzech pierworodny. Krytyka ta została w dużej mierze zignorowana przez Kopernika.
Kiedy Kopernik był w połowie lat dwudziestych, wyjechał do Włoch, aby studiować astronomię. Kopernika pociągała islamska tradycja astronomii i matematyki. Interesował się również prawem kanonicznym. Oba przedmioty studiował na uniwersytecie w Ferrarze, a następnie w Akademii Krakowskiej (1491). Po ukończeniu akademii udał się do Padwy (1501-1503), gdzie studiował medycynę. Po powrocie do Polski w 1503 roku zaczął wątpić w układ słoneczny Ptolemeusza.
Zwątpiwszy w system Ptolemeusza, postanowił spróbować nowego podejścia. Zrobił to pisząc krótki opis swojego modelu kosmosu, zwany Commentariolus. Później dokument ten krążył w formie rękopisu. Inni astronomowie w Europie przeczytali książkę i zaakceptowali jej twierdzenia.
Teorie Kopernika zostały ostatecznie opublikowane w książce „De revolutionibus orbium coelestium” w 1543 roku. Choć książka była nieautoryzowana, zawierała przedmowę Andreasa Osiandra. Jej treść wielu naukowców uznało za zadowalającą, zwłaszcza gdy zdali sobie sprawę, że autorzy uniknęli poważnych oskarżeń o herezję.
Model Kopernika składał się z kręgu gwiazd stałych, wewnętrznego obejmującego Ziemię i zewnętrznego zawierającego planety Jowisz, Mars i Saturn. Zewnętrzny krąg był znacznie bardziej oddalony od centrum niż sądzono we wcześniejszych modelach. Ze względu na brak dowodów doświadczalnych istniały kontrowersje co do ważności pracy Kopernika.
